Vrijwilligerscoördinator
Hoe vrijwilligerswerk leidde tot een betekenisvolle baan
In een wereld waarin werkdruk en tijdsgebrek vaak de boventoon voeren, zijn er mensen die bewust kiezen voor verbinding, aandacht en menselijkheid. Wanda Schinkel is zo iemand. Na een onverwachte wending in haar loopbaan, een zware periode thuis en de moedige stap om vrijwilligerswerk te gaan doen, ontdekte ze waar haar hart écht ligt. Nu werkt ze als vrijwilligerscoördinator in een spilfunctie binnen de organisatie, want Calidus zou niet kunnen bestaan zonder de inzet van ruim 1300 vrijwilligers. Wanda vertelt openhartig over de weg die ze bewandelde, de bijzondere ontmoetingen die haar werk kleuren en vooral: over de kracht van verbinding.
Van de reclamewereld naar de zorg
“Mijn hele carrière heb ik in de reclamewereld gewerkt,” begint Wanda. “Toen kwam de recessie. Er werd bezuinigd en ik raakte mijn baan kwijt.” Wat volgde was een moeilijke periode met veel sollicitaties. "Als vijftiger is het niet makkelijk weer een werkplek te vinden. En des te langer je thuiszit, des te minder kans je maakt." Om haar dagen een waardevolle invulling te geven, besloot ze vrijwilligerswerk te gaan doen. Er was een Calidus locatie voor cliënten met een verstandelijke beperking bij haar in de buurt, en ondanks wat begrijpelijke onzekerheid besloot ze er gewoon voor te gaan. Zonder enige ervaring met de doelgroep, en zonder enige idee wat het haar allemaal zou brengen ging ze aan de slag.
“Ik merkte gelijk hoe fijn het was om er gewoon voor iemand te zijn, zonder dat er iets tegenover stond.” De klik met de cliënten, de warmte van de organisatie; alles viel op zijn plaats, ze was op haar plek. Niet veel later kwam er een betaalde functie vrij. “Ze zeiden: dat is echt iets voor jou. En dat bleek te kloppen."
Mensenwerk en mensenkennis
Ze vertelt met stralende ogen over wat haar werk als vrijwilligerscoördinator precies inhoudt. “Het begint eigenlijk altijd met een hulpvraag,” legt Wanda uit. “Deze komt via onze contactpersoon of zorgmedewerker op de locatie binnen. Als de vraag helder is wordt er een wervende vacaturetekst geschreven en volgt de zoektocht naar een geschikte vrijwilliger.”
De basis is de vrijwilligersvacature op de website, veelal gedeeld via social media. Maar dat is pas het begin. Soms melden mensen zich voor deze specifieke vacatures, maar dat is lang niet altijd het geval. Mensen melden zich net zo vaak spontaan aan, omdat ze vrijwilligerswerk willen doen maar nog niet precies weten hoe en wat. “Hoe dan ook, voer ik eerst een kennismakingsgesprek met de vrijwilliger: wat wil je doen, hoeveel tijd heb je, waar word je blij van?” Mensenkennis is hier van groot belang. “Ik stel altijd open vragen. Dan hoor je vanzelf wat iemand beweegt.” Zo ontdekt ze wat vrijwilligers willen geven en wat bewoners nodig hebben, vaak voor zij het zelf weten. Op die manier maakt ze matches die vaak tot in de lengte der jaren blijven bestaan.
Van vraag naar match
Niet elke hulpvraag is makkelijk te vervullen. “Ik had een cliënt met een verstandelijke beperking die wilde leren biljarten. Dan begint de zoektocht: wie in de buurt zou dat leuk vinden? Is er een biljartgroepje? Hoe maken we het voor hen makkelijk om onze cliënt te ontvangen?" Wanda schakelt voortdurend tussen mensen, wensen en mogelijkheden. “Precies dat maakt het werk zo leuk.”
En haar werk stopt niet bij het maken van de match. “Ik blijf betrokken. Na een paar weken check ik bij de contactpersoon op de locatie hoe het gaat. Is er een klik? Zijn er vragen?” Ook de registratie en administratie horen erbij: van het bijhouden van vrijwilligersgegevens tot het organiseren van bedankmomenten. “Samen met mijn collega’s zorgen we ervoor dat vrijwilligers zich gezien en gewaardeerd voelen. Want ook al is dat niet waar deze mensen het voor doen, dat maakt het niet minder belangrijk.”
Bijzondere verhalen
"Wat dit werk zo bijzonder maakt, zijn de verhalen." Wanda glimlacht terwijl ze vertelt over een van de matches die haar altijd is bijgebleven: die van een oudere dame die dolgraag naar het zwembad wilde blijven gaan. “Ze was in de tachtig, woonde nog zelfstandig, maar had ondersteuning nodig bij het vervoer en het aankleden in het zwembad." Het was een moeilijke vraag om in te vullen, tot er een jonge vrouw van 22 zich open aanmeldde. “Ze zat even thuis zonder werk, maar wilde graag iets doen. Tijdens ons gesprek voelde ik meteen: dit zou een mooie match kunnen zijn. Ondanks zestig jaar leeftijdsverschil." Ze vroeg of de jonge vrouw interesse had in iemand begeleiden naar het zwembad. "Daar stond ze wel voor open."
De klik tussen de jonge vrijwilliger en de oudere dame was er meteen. “Het was net oma en kleindochter. Ze zwommen soms samen, dronken koffie na afloop, deelden verhalen. Ze stonden uiteindelijk zelfs samen in de krant!" Toen de vrijwilliger later een baan vond, moest ze met het zwemmen stoppen, maar het contact is tot het laatst gebleven. “Ze kwam nog altijd op bezoek bij de oudere dame. Dat is toch prachtig? Twee levens die elkaar even kruisen, en dat er dan iets blijvends ontstaat. Dat raakt me.”
Oprechte verbinding
“Vrijwilligerswerk gaat niet alleen over geven, maar ook over ontvangen,” zegt Wanda oprecht. “Het levert je zóveel op. Een lach, een mooi moment, soms zelfs een nieuwe vriendschap.”
“Het zijn die kleine momenten van samen zijn, daar draait het om. Daar zit de waarde.” Al heb je maar een uurtje de tijd, en het hoeft ook niet iedere week. Verder hoef je ook geen ervaring met de doelgroep of verstand van zaken te hebben, legt Wanda uit. Een warm hart is echt genoeg. Wanda en haar collega's vinden altijd een passende match voor je, een vorm van vrijwilligerswerk die bij jou past.