Terwijl hondje Bluffy opgekruld tegen haar aan ligt, vertelt Lisonne openhartig over haar leven bij Calidus. Het is het verhaal van een vrouw die veel heeft meegemaakt en nu, mede dankzij haar hondje, weer op het leven durft te vertrouwen.
Van overleven naar leven
Wat Lisonne misschien het meest typeert is haar veerkracht. Haar levenspad kent vele obstakels, van pesten op school tot een wereld waar ze moeilijk in mee kon komen. Toch gaf ze nooit op. Pas rond haar veertigste werd vastgesteld dat ze een verstandelijke beperking had. "Ik wist het eigenlijk al, maar toen kwam eindelijk die bevestiging. Ik was opgelucht, vooral omdat ik nu hulp zou krijgen!"
Jammer genoeg werd het niet gelijk makkelijker voor Lisonne. Ze kwam eerst terecht bij een zorgorganisatie waar ze niet de ondersteuning kreeg die ze nodig had. "Ik kreeg maar een klein kwartiertje begeleiding per dag. Daar redde ik het niet mee."
Haar moeder zag hoe slecht het met haar ging. “Ik sliep soms zelfs bij haar, omdat ik niet terug wilde naar dat huis. Dat was niet makkelijk voor mam.” Tijdens een afspraak met de huisarts kwam er een doorbraak. “Het was niet waarvoor mam heen ging, maar hij had door dat haar iets dwars zat. Toen hij naar mij vroeg, schoot ze vol.” Er moest iets veranderen, dat was duidelijk. Niet alleen voor Lisonnes geluk, ook voor haar moeder. De overplaatsing naar Calidus was in een paar weken geregeld.
Een nieuw thuis
"Toen ik hier kwam, voelde ik me voor het eerst veilig," vertelt ze erover. Dat gevoel hielp haar op te bloeien. Na één jaar verhuisde ze al naar een meer zelfstandige woning. "Ik had eerder gemogen, maar ik was er nog niet klaar voor," deelt ze eerlijk. "Na jaren onveiligheid wilde ik dat gevoel niet kwijtraken." Maar haar vertrouwen groeide en ze spreidde haar vleugels. Naar een eigen nestje in de wijk, een woning met begeleiding op de Vossestaart. Een plek die haar leven zou veranderen. Er was namelijk nog een reden om te verhuizen naar een andere locatie. “Ik had mijn hele leven honden om me heen gehad, dieren waren mijn beste vrienden. Dus ik wilde graag een hondje. Dat kon niet op het grote terrein, maar wel bij de Vossestaart.”
Een nieuw hoofdstuk
Bluffy werd geboren op de dag dat Lisonne verhuisde. Twee maanden later mocht ze haar ophalen. "Ik had haar al gezien op een foto. Toen ik bij het nestje kwam, sliepen ze allemaal. Maar Bluffy kwam naar me toe, alsof ook zij wist: “Wij horen bij elkaar!”
De kleine pup bleek de aanleiding voor nóg een grote verandering. "Ik had lange tijd problemen met mijn benen. Ik gebruikte zelfs een scootmobiel. Maar Bluffy moest korte stukjes lopen, dus daar gingen we samen.” Eerst alleen even naar buiten om te plassen, maar de rondjes werden steeds groter. “Door haar kan ik nu weer vrij bewegen; lopen, fietsen en sporten," vertelt Lisonne trots. "Ik heb me dit jaar zelfs opgegeven voor de 10km van de avondvierdaagse!"
De kracht van verbinding
In de jaren die volgden bleef Lisonne groeien. "Vroeger kon ik héél kwaad worden, nu ben ik veel rustiger. Dankzij Bluffy en mijn begeleiders!" Ze is ontzettend dankbaar voor beiden. Haar bezoekvriendin Gerda, die vroeger haar persoonlijke begeleider was, is ook een waardevolle steun in haar leven. "Ze kent me écht, ook uit mijn minder goede periodes. Ik ben heel blij met onze vriendschap."
Lisonne is ook actief als vrijwilliger. Ze helpt bij de activiteiten in Avondlicht, een ouderenzorg locatie van Calidus. Het zijn de mensen waar ze het voor doet, de bewoners én haar collega’s. "We zijn een goed team, we zijn er voor elkaar, door dik en dun. En er wordt veel gelachen. Soms doet de computer dubbele nummers bij de bingo, hilarisch!”
Een bijzonder team
Lisonne straalt iets uit dat je niet in woorden kunt vangen; rust en levenslust tegelijkertijd. Deze tien jaar bij Calidus hebben haar goed gedaan. “Ik heb hier een mooi leven opgebouwd. Alles klopt nu beter. Het is misschien niet een makkelijke weg geweest, maar het is míjn weg. En daar ben ik trots op." Dit is een verhaal van doorzettingsvermogen, hoop, verbinding en de kracht van de juiste ondersteuning, of dat nu van een zorgorganisatie of van een hondje komt. "Wij zijn een team, zij en ik. En dit is ons thuis.”