Tini Claessen is meer dan een bewoonster in woonzorgcentrum Avondlicht, ze is een onmisbaar onderdeel van het team. Ze helpt waar ze kan, organiseert en begeleidt activiteiten en ondersteunt iedereen om haar heen met een verbluffende kracht en pragmatisme. "Sinds mijn vriendin Ria in een rolstoel zit, noemt ze mij haar derde been. Samen komen we waar we moeten zijn, iedere keer weer." Zo maakt Tini de zorg een stukje lichter voor de medewerkers en het leven in het woonzorgcentrum een stukje leuker voor iedereen."
Warme zorg
Zelf woont Tini nu in een hoekwoning in het gedeelte van Avondlicht dat Westerpoort heet. Hier behoudt ze haar zelfstandigheid, terwijl ze kan rekenen op warme zorg en persoonlijke ondersteuning wanneer dat nodig is. "Ik heb gedeeltelijke zorg, niet de 24-uurs vorm," vertelt ze. Deze zorg is niet vastomlijnd, legt ze verder uit, omdat iedereen andere hulpvragen heeft en er dus andere ondersteuning van toepassing is. "Zo wil de ene elke dag hulp bij steunkousen, terwijl de ander er liever zelf een tijdje mee worstelt!" grapt ze. Passende zorg, uniek en persoonlijk. "En als er nood aan de man is, dan zijn ze zo bij me." Dit alles geeft haar het gevoel van vrijheid, met de geruststelling dat er altijd iemand is om op terug te vallen.
De weg naar Avondlicht
Tini’s keuze voor Avondlicht kwam voort uit haar gezondheidssituatie. "Ik ben hartpatiënt en een medische ingreep is ooit misgegaan, waardoor ik regelmatig weg viel. Té regelmatig. Mijn dochter, die zelf in de zorg werkt bij WL-groep, stelde voor om naar Westerpoort te verhuizen. Eerst wilde ik dat niet, ik vond dat ik het allemaal zelf nog wel kon. Maar ik begreep haar zorgen ook, dus besloot ik het toch maar te proberen."
De stap naar haar nieuwe woning beviel haar meteen. Ze woonde in een wat kleinere vierkante woning voor ze bij Westerpoort kwam. Hier kreeg ze een 9,5 meter lang appartement beneden op de hoek aangewezen. "Toen de deur openging en ik die grote ruimte zag, zei ik gelijk ja!"
Zelfstandig met persoonlijke zorg
Ondanks haar gezondheidsproblemen blijft Tini zoveel mogelijk zelfstandig. "Ik zorg voor mezelf, neem mijn medicijnen, en weet precies wat er met me gebeurt fysiek en hoe ik daar mee om moet gaan." Waar de zorgmedewerkers het wel eens spannend vinden met haar hart, maakt Tini zich weinig zorgen. "Ik ben eraan gewend. Alleen als mijn bloeddruk 's nachts na een grote stijging niet genoeg wil zakken, dan bel ik de zorg. Maar overdag red ik mezelf prima en fiets ik zelfs nog."
Hoewel haar nachten onrustig zijn door haar hart, is ze niet bang. Ze weet dat ze op professionele zorg kan rekenen. "Als ik ’s nachts bel, weten ze precies wat er aan de hand is. Ze kennen me en weten dan ook wanneer het écht nodig is." Dit oprechte en persoonlijke contact met de zorgverleners geeft haar rust en vertrouwen.
Een actief en creatief leven
Tini is geen stilzitter. "Ik moet altijd bezig zijn!" Gelukkig worden er veel activiteiten georganiseerd, en daar doet ze dan ook volop aan mee. Ook helpt ze met het klaarzetten en overzien van de activiteiten van andere groepen. "Maandag tot en met vrijdag, iedere dag heb ik wel iets te doen. Ik word daar ontzettend blij van!"
Op woensdagen schildert ze met een werkgroep. Haar creatieve kant is altijd een belangrijk deel van haar leven geweest. "Ik ben coupeuse en lerares geweest, dus tekenen kon ik al en dingen maken deed ik graag. Maar schilderen, dat was nieuw voor mij!" Ze begonnen met vogels; roodborstjes, koolmeesjes, merels en pimpelmezen. "Schilderen en tekenen van diertjes, de vogels, dat was een nieuwe uitdaging. En nu; ik doe de ene na de andere!" Nieuwe dingen leren, doen en ervaren, vindt Tini geweldig. "We zijn nu net begonnen aan bloemen, weer een héél ander verhaal. Ik ben nog steeds aan het leren hoe ik diepte in mijn werk kan krijgen."
Veiligheid en vrijheid
Voor Tini is Westerpoort meer dan een woonzorgcentrum; het is een plek waar ze zich thuis voelt. Ze zou niet meer terug willen, zegt ze zelf. "Het mooiste aan hier wonen is dat ik net zo zelfstandig ben als voorheen, maar dat ik ook weet dat ik hulp kan krijgen als het nodig is. Het ziekenhuis is dichtbij en alles is goed geregeld. En het belangrijkste: mijn dochter kan met een gerust hart haar werk doen, zonder zich continu zorgen te maken om mij. Dat geeft rust."
Met een lach sluit ze af: "Nou, nu weet je mijn hele levensverhaal. Ik hoop dat je het leuk vond om te horen!"