In het verzorgingshuis Avondlicht is Sonja Wonder al bijna dertig jaar een vertrouwd gezicht. Deze energieke en toegewijde vrijwilliger, inmiddels bijna tachtig jaar oud, zet zich met hart en ziel in voor de bewoners. Wat haar drijft? Het contact, de glimlach op een gezicht, het naar elkaar omzien en gezellig samen bezig zijn - dat alles brengt haar vooral veel plezier. "Ik vind het gewoon héél leuk om hier te zijn!"
Een leven vol betrokkenheid
Sonja begon haar vrijwilligerswerk min of meer toevallig. "Ik woonde aan de overkant en een buurvrouw die vrijwilliger was bij een kerk vroeg of ik wilde helpen. Eerst was het één middag per week, later werden het er meer. Spelletjes doen, met bewoners wandelen, uitjes organiseren – ik heb het allemaal gedaan. Ik ben daar zelfs een tijdje coördinator van de vrijwilligers geweest." Totdat ze merkte dat ze niet meer met plezier heen ging. "Toen zei ik: 'Jongens, ik stop ermee.' Maar de dames hielden me tegen, ze zeiden: 'Je mag niet stoppen. We vinden wel iets anders voor je!' Dat 'anders' werd vrijwilligerswerk bij Avondlicht en zo ben ik dus al die jaren geleden hier terechtgekomen.” Het begon met vlotbruggen begeleiden op donderdag en al snel kwamen daar de knutselmiddagen op dinsdag bij. "Sommige deelnemers kunnen zelf bijna niet meer knutselen, dus dan maak je het voor hen. Het gaat namelijk ook helemaal niet om het resultaat, het gaat om het gezellig samen bezig zijn."
Eenzaamheid bij ouderen
"Het is belangrijk dat wij dingen blijven organiseren voor de mensen hier, week op week, dag op dag." Eenzaamheid bij ouderen komt namelijk vaker voor dan je denkt, zo ervaart Sonja. "Sommige bewoners voelen zich toch wel een beetje eenzaam. Kinderen komen wel op bezoek, maar niet vaak. Druk, druk, druk. Iedereen heeft het tegenwoordig druk. En ik snap dat het veel is allemaal, maar als je wilt, dan maak je tijd. Het is keuzes maken. Vraag jezelf af: wat is écht belangrijk?"
Veranderingen door de jaren heen, maar de warmte blijft
In al die jaren heeft Sonja veel veranderingen meegemaakt. "Omdat de organisatie is gegroeid, wordt het ook steeds iets zakelijker. Maar het contact met de bewoners, de warmte en persoonlijke zorg blijven hetzelfde. Mensenwerk blijft mensenwerk, want mensen blijven mensen."
En juist voor die mensen laat Sonja haar stem horen wanneer iets niet goed gaat. "Soms wordt er iets besloten dat helemaal niet werkt voor de bewoners of het team op de vloer. Dan zeg ik direct: 'Hé, dat kan niet!'" Haar betrokkenheid wordt ontzettend gewaardeerd, zeker door haar collega's. Zelf is ze bescheiden over haar eigen rol. "Ik ben helemaal niet belangrijk. Ik vind het gewoon leuk en gezellig."
Niet te missen
Voor Sonja is vrijwilligerswerk nooit een verplichting geweest, maar een bron van plezier. En een manier om iets te betekenen voor anderen, om te staan voor waar ze in gelooft. "Naar elkaar omzien, dat is het belangrijkste. Een beetje warmte en een beetje menselijkheid." Maar na dertig jaar overweegt Sonja voorzichtig om te stoppen. "Ik bereik zo langzamerhand de leeftijd dat het misschien tijd wordt om een stapje terug te doen," zegt ze. Maar kunnen ze bij Avondlicht wel zonder haar?
"Als ik morgen stop, dan staat er weer een ander op," zegt ze met vertrouwen. "Dat is hoe het werkt." De bewoners en haar collega's denken daar toch iets anders over: want een wereld zonder Sonja in Avondlicht? Dat kunnen ze zich niet voorstellen.