"Die heb ik van mijn kleinkind gekregen." Mevrouw Stevers-Oudejans wijst met een trotse glimlach naar een grote fotolijst op de tafel naast haar rolstoel. Op dat moment verandert de afbeelding. Er verschijnt een jong koppel, verliefd tegen elkaar aangeleund, een helderblauwe zee op de achtergrond. "Dat zijn mijn man en ik, vlak na ons trouwen. Ik had mijn trouwjurk zelf gemaakt. Ja, echt! Ieder stikseltje met de hand." De digitale fotolijst gaat verder, een levensloop in beeld, elk plaatje een verhaal. "Wanneer je 90 jaar leeft, kijk je terug op een schatkist vol herinneringen."
Een jeugd van zorg en doorzettingsvermogen
Deze bijzondere vrouw, de oudste van zes kinderen, groeide op in een tijd waarin ze weinig kans had om te leren. Haar moeder was vaak ziek, waardoor zij als zestienjarige al het volledige huishouden droeg, samen met de zorg voor een pasgeboren baby. "Achteraf denk je: hoe kon ik dat allemaal? Maar ik ben altijd zelfstandig geweest," vertelt ze opgewekt.
Toch had ze een droom: de verpleging in. Zonder vooropleiding, maar met een sterke wil, stapte ze op haar 18de op de fiets naar Alkmaar om zich aan te melden bij het ziekenhuis. "Ik zei: ‘Ik heb misschien niet de nodig vooropleiding, maar ik ben niet dom, dat weet ik gewoon.’ En ik werd aangenomen!" Een beloning voor haar vastberadenheid. Ze haalde haar diploma’s en begon haar carrière als verpleegkundige.
Een liefdevol huwelijk en een warm gezin
Tijdens haar tweede jaar van de opleiding ontmoette ze Piet, haar grote liefde. Hij werkte als ambtenaar op het stadhuis en al snel groeide hun band uit tot een sterke, liefdevolle relatie. Samen kregen ze vier kinderen: twee jongens en twee meisjes. Ze vertelt met warmte over hun relatie: "Ik heb een heel goed huwelijk gehad. We waren écht een team."
Toen de kinderen groter werden, begon het weer te kriebelen en keerde ze terug naar de verpleging, waar ze uiteindelijk als nachthoofd werkte. "Ik combineerde de nachtdiensten met mijn gezin, maar mijn man hielp enorm. Hij kwam onder de middag thuis een broodje eten met de kinderen en hield ze stil als ik overdag sliep." Een samenspel van liefde en begrip, iets wat hun hele leven samen gekenmerkt heeft. "Oh, wat hield ik van die man. Ik mis hem nog steeds, elke dag."
Een nieuwe fase in Westerhaven
Na het overlijden van haar man vier jaar geleden moest ze een nieuwe weg vinden. "Hij had slokdarmkanker en overleed binnen een paar maanden. Maar we hebben samen nog zo'n mooie tijd gehad die laatste periode," vertelt ze ontroerd. "We zijn zelfs samen hier wezen kijken voor mij! Ik wist natuurlijk dat ik uiteindelijk een plek nodig zou hebben waar ik goed verzorgd zou worden. Toen we bij Westerhaven gingen kijken, voelde ik meteen: hier hoor ik thuis."
De overgang naar het verzorgingshuis was soepel. "Ik ben gewend aan ziekenhuizen en gangen vol mensen. Hier voelde ik me meteen op mijn plek."
Jong van geest
Ze geniet van het wonen in haar eigen appartement, met uitzicht op de kerk én op het nieuwe huis van een van haar kleinkinderen. Ze is dol op jonge mensen, "die passen bij mijn jonge geest", grapt ze. Ook de jonge medewerkers die in de loop der tijd het team van Westerhaven zijn komen versterken geven haar energie. "Ze zijn zo aardig en geïnteresseerd. We hebben de leukste gesprekken!" vertelt ze enthousiast. "Soms vertellen ze me over hun studie, hun dromen en natuurlijk hun liefdesleven. Dan geef ik ze graag een beetje advies – we lachen heel wat af!"
Zingen als levenslust
Ondanks de fysieke beperkingen die ouderdom met zich meebrengt, blijft ze actief. "Ik kan mijn handen niet goed meer gebruiken, maar mijn hoofd is nog helder!" Ze startte eigenhandig een zangclubje in Westerhaven. Het begon met zes mensen en inmiddels telt de groep zo'n twintig leden. "Ik heb altijd in koren gezongen, dat maakt me gelukkig, dus dat wilde ik niet loslaten. Nu doen we hier Hollandse liedjes van vroeger. Twee mensen vallen standaard in slaap, maar de rest zingt uit volle borst mee!" Lachend voegt ze toe: "Iedereen gaat altijd blij weg, want zingen is gezond!"
Dankbaarheid en een open blik naar de toekomst
Terwijl ze haar leven overdenkt, straalt dankbaarheid uit haar woorden. "Ik heb een mooi leven gehad. Alles wat ik wilde, heb ik gedaan. En ik laat me nog steeds uitdagen." Met een twinkeling in haar ogen voegt ze toe: "Je bent nooit te oud om iets nieuws te proberen. Kijk maar naar mijn dochter, die pas op haar 58e ontdekte dat ze kon schilderen, en nu, pas een paar jaar later, haar kunstwerken verkoopt en zelfs lesgeeft aan anderen." Ze wijst naar een groot schilderij dat boven de bank hangt, een prachtige vertolking van het jonge koppel voor de heldere zee. "Die heeft ze gemaakt toen mijn man overleed. Het is mijn meest dierbare bezit." zegt ze met een trilling in haar stem.
Een vrouw vol leven, vol verhalen en vol positiviteit. Haar reis laat zien dat zorg, liefde en openheid de sleutel zijn tot een gelukkig leven – op elke leeftijd. "En ik? Ik blijf zingen."