In het hart van Enkhuizen, in een bruisende zijstraat, woont mevrouw Kooiman. Een bijzonder mens met een oog voor de wereld om haar heen en een hart voor de kleine dingen in het leven. Al is ze hier niet geboren, ze noemt Enkhuizen al veertig jaar haar thuis. Dit jaar begon voor mevrouw Kooiman een onverwacht nieuw hoofdstuk in haar vertrouwde stad. Ze moest verhuizen naar het woonzorgcentrum St Nicolaas, een warme en veilige plek voor ouderen met dementie.
Dankbaarheid en veerkracht
Dit nieuwe hoofdstuk kwam zonder kloppen, niemand kiest voor dementie. Maar mevrouw Kooiman aanvaardt het met een krachtige houding. "Het leven neemt je mee," zegt ze nuchter. "Je moet er het beste van maken."
“Ik had liever in mijn oude huisje gewoond,” vertelt ze openhartig verder. “Maar ik moest naar het verzorgingstehuis, het kon niet anders.” Toch heeft ze ook hier haar plek weer gevonden. “Het is een warm en fijn huis. Ik heb een mooie ruimte, met uitzicht op een grote oude boom en een school met spelende kinderen. Het is vol leven en gezelligheid.”
Ze is ook dankbaar, vooral voor de medewerkers van het woonzorgcentrum: "Het is niet altijd makkelijk, voor verzorgers en verplegers," legt ze uit. "Maar ze nemen hier écht de tijd voor je. Er wordt goed voor me gezorgd, iedere dag weer. Dat waardeer ik enorm."
Op haar eigen tempo
Activiteiten zijn er genoeg in het huis, maar ze kiest haar momenten zorgvuldig. “Ik ga niet overal mee naartoe, dat is me te veel. Maar de gym doe ik wel. En dan zijn er de gezamenlijke eetmomenten natuurlijk. En verder zit ik hier prima zo, mooi kijken naar buiten.” Het observeren van de wereld buiten haar raam geeft haar rust en vreugde. “Als die kleine kindertjes komen en gaan, zo leuk om te zien."
Verder is mevrouw Kooiman eigenlijk helemaal geen binnen-mens. "Ik wil graag naar buiten, zoveel mogelijk." Gelukkig is er ook zitplek gerealiseerd rondom het huis, want Enkhuizen is volgens mevrouw Kooiman niet altijd even toegankelijk voor ouderen met een rollator. "Die straat, dat is een puinhoop," lacht ze. "Oh, hier zit een steen los, daar steekt er eentje uit, daar weer een... Ik red het wel, maar je moet de hele tijd naar beneden kijken," legt ze uit. "Nu zijn het best bijzondere oude steentjes, maar je wilt ook wel eens om je heen kunnen kijken!" voegt ze lachend toe.Daarom gaat ze het liefst samen met iemand naar buiten. Haar kinderen nemen haar vaak mee voor een wandeling. "Dan kan ik genieten zonder steeds op te hoeven letten."
Familie speelt een grote rol in haar leven. Met drie kinderen dichtbij en eentje die helaas is overleden, is haar gezin haar steun en toeverlaat. “Ze komen vaak langs, gezellig. Mijn dochter woont zelfs om de hoek. Dat is mooi, hè?” Samen met hen geniet ze van kleine uitjes, arm in arm laat ze zich meenemen op avontuur. "Dan heb je geen rollator meer nodig!"
Een nieuw (t)huis
Hoewel ze haar complete zelfstandigheid mist, waardeert ze de zorg en de warmte in het woonzorgcentrum. “Ik zit hier niet in een verdomd hoekje. Het is een fijne plek. Je went aan al het nieuwe. En als je eraan gewend bent, dan is het thuis.”
Mevrouw Kooiman leeft in haar eigen tempo, in haar vertrouwde stad, met herinneringen aan wat was en een stille waardering voor wat is. Dit is het verhaal van een vrouw die het leven omarmt, wat er ook op haar pad komt - of het nu losse stenen zijn of dementie - en van een nieuw huis dat langzaam een thuis werd.